Anna Achmatowa - wrażliwa świadkini tragicznej epoki - w swojej poezji potrafiła zawrzeć skomplikowaną egzystencję człowieka uwikłanego w dwudziestowieczną historię Rosji. Wystarczy przeczytać "Requiem" (1935-1940), aby przenieść się w klimat politycznego zniewolenia.

Nasycenie realiami to tylko jeden z atutów tej wielkiej spuścizny. Drugim jest głęboka penetracja ludzkiego wnętrza poddanego takiej próbie. Indywidualna tragedia (rozstrzelanie męża Mikołaja Gumilowa i wielokrotne więzienie syna) splata się tu z uogólnioną dywagacją o cierpieniu:

Już siedemnasty miesiąc cię wołam,
Do domu cię przyzywam.
Katu rzuciłam się do kolan,
Synu mój, rano żywa!
Wszystko splątało się w zamęcie
I już nie mogę pojąć,
Kto tu człowiekiem, a kto zwierzęciem,
Jak czekać na kaźń twoją.
I tylko kwiaty w kurzu zbladłe,
I brzęk kadzielnic, i te ślady.
Co znaczą szlak bez końca.
Tylko mi patrzy prosto w oczy
I zgubę wieści mi proroczo
Gwiazda ogromniejąca.

Tom "Wiersze", będący wyborem z siedmiu wcześniejszych zbiorków Achmatowej, ma szczególną moc oddziaływania za sprawą wyrafinowanej formy poetyckiej. Zróżnicowana melodyka poszczególnych dziełek - oddana nam w polszczyźnie głównie przez Seweryna Pollaka - daje wiele czytelniczej satysfakcji. Toteż głębokich doznań estetycznych mogą się spodziewać ci wszyscy, którzy gustują w liryce o rygorystycznie potraktowanym metrum i dla których spełnianie tego wymogu przez artystę jest ważną miarą talentu. "Wiersze" Anny Achmatowej są dla nich idealną propozycją.