Po latach (nie tak znowu wielu) na nowo sięgnęłam po twórczość pani Ożogowskiej. Zobaczyłam, że w jakimś spisie książek "Przygody Scyzoryka" znajdowały się na pierwszym miejscu, a mając zamiar przebrnąć przez wszystkie pozycje tej autorki, poprosiłam panią bibliotekarkę o to właśnie dzieło. Z lekką konsternacją stwierdziłam fakt, iż książka znajduje się w dziale wybitnie dziecięcym. Jednak słowo się rzekło - mimo iż jakoś odpycha mnie od prostego języka przeznaczonego dla dzieci do lat ośmiu, postanowiłam przeczytać.

Początkowo rzeczywiście było trudno. Przyzwyczajona jestem do ciężkiego języka, którym karmi mnie literatura piękna, szkolne podręczniki i większość rzeczy, które przywykłam czytać, więc proste, nierozbudowane zdania nieco mnie drażniły. Jednak wesołe przygody małego Scyzoryka, który porusza swoją dziecinnością oraz prostotą i chęcią czynienia dobra, wciągnęły mnie, że tak się wyrażę, na amen. Jako osoba mająca już od dobrych paru lat wiek kończący się na "naście", wyciągnęłam zapewne inne wnioski, niż młody czytelnik, do którego książka była kierowana.

Dziecinne postrzeganie życia - to jest to, czego brakuje mi teraz. Ufność w ludzi, a także wiara w nieskomplikowanie tego świata. Proste zasady koleżeństwa i przyjaźni, niczym niezmącona pogoda ducha etc. etc. Gdy dorastamy, tracimy te zdolności - a szkoda. Stajemy się nieufnymi ponurakami, używamy górnolotnych zwrotów do określania rzeczywistości i wszystko staje się takie nieznośnie trudne. Właśnie dlatego warto sięgnąć po "Przygody Scyzoryka", na nowo poczuć się dzieckiem i śmiać się do lusterka, w którym widzimy największą trąbę wszech czasów - czyli po prostu siebie.