"Oksfordzka seria" to kryminał, którego akcja rozgrywa się w środowisku matematyków. Jest trup, tajemnica i masa podejrzanych. Czego można chcieć więcej?

Od typowych kryminałów odróżnia tę książkę sposób, w jaki została napisana. Mam na myśli to, że autor pośrednio daje czytelnikowi do zrozumienia, że jeśli ten będzie odpowiednio logicznie rozumował, to sam rozwikła zagadkę. A jeśli nie, to cóż... może pomyśleć nad ciągiem logicznym, nad którym jeden z bohaterów zastanawia się na początku. Słowem - zmusza do myślenia.

Od początku jest się przekonanym, że rozwiązanie zagadki musi być na wskroś proste i logiczne (jak w przypadku owego ciągu). Czy jest? Myślę, że autor w tym przypadku postawił jednak na nieprzewidywalność.

Niesamowicie podoba mi się sam pomysł, żeby standardowe opisy (np. zachodu słońca, trawnika sąsiada czy błękitu oczu głównej podejrzanej) zastąpić ciekawostkami ze świata nauk ścisłych. Daleka jednak jestem od stwierdzenia, że autor zanudza długimi uczonymi wywodami, tak że jego kryminał może być równie interesujący dla matematyka, jak i człowieka, który z tą nauką nie ma nic wspólnego.

Swoją drogą sprawiło mi ogromną radość czytanie o Medalu Fieldsa czy zasadzie nieoznaczoności Heisenberga w innym miejscu niż encyklopedia czy podręcznik.

Polecam!