Po autobiograficzną powieść twórcy popularnych thrillerów SF sięgnęłam głównie dlatego, że autor jest z wykształcenia lekarzem, który – podobnie jak Lem – porzucił medycynę zaraz po ukończeniu studiów. Jeśli jednak spodziewałam się znaleźć w niej opis niebanalnego zjawiska, jakim jest przekształcanie się lekarza w pisarza, zawiodłam się. Zawód sprawiła mi zresztą cała książka, w której trudno doszukać się lwiego pazura autora „Kuli”, „Systemu” i „Parku Jurajskiego”. Jedynie pierwsza, licząca ledwie koło 80 stron część, poświęcona medycznym studiom autora, ma w sobie trochę życia i dramatyzmu. Opisane w niej doświadczenia pozwalają zrozumieć jego rozczarowanie pochopnie wybraną profesją. Zważywszy, że nasz system szkolenia lekarzy i warunki ich pracy stają się coraz bardziej podobne do amerykańskich (z wyjątkiem, rzecz jasna, uposażeń...), fragment ten powinien się znaleźć w zestawie lektur obowiązkowych, których znajomości należałoby wymagać od kandydatów na studia medyczne. I tu się kończy pożytek z czytania. Daleko obszerniejsza część druga składa się bowiem z relacji z licznych podróży Crichtona, pisanych jednak stylem tak sztywnym i bezbarwnym, że nie sposób poczuć atmosfery opisywanych w nich wydarzeń, i z jeszcze mniej przekonujących opisów „doświadczeń duchowych”: kontaktów z mediami spirytystycznymi, nauczycielami medytacji itp. kontrowersyjnymi specjalistami. To błądzenie wśród aur, czakr, „przekaźników odmiennego stanu świadomości”, pomijając jego stosunek do racjonalistycznego postrzegania świata, jakie jest domeną przeciętnego europejskiego czytelnika, jest zwyczajnie nudne. Tam zaś, gdzie autor bierze się za opisywanie bardziej realnych doświadczeń, skutecznie morduje zawartą w nich szczyptę napięcia przy pomocy drewnianych, tasiemcowych dialogów. Jego szczęście, że miliony czytelników na całym świecie najpierw dostają do rąk jego powieści sensacyjne, gdyby bowiem zaczęli od „Wędrówek”, wątpię, czy łatwo daliby się przekonać, że autor tak nijakiej produkcji może stworzyć coś wartego przeczytania...