„Tajemnica królestwa” jest pierwszą częścią tzw. „trylogii rzymskiej” wybitnego powieściopisarza fińskiego Miki Waltariego (1908–1979), której kontynuacją jest dwuczęściowa powieść „Wrogowie rodzaju ludzkiego”.

Losy bohatera, Marka Mezencjusza Manilianusa, poznajemy poprzez jego listy do tajemniczej kobiety o imieniu Tulia. Marek, uczony w piśmie Rzymianin, udaje się do Aleksandrii, gdzie studiuje stare pisma z przepowiedniami i proroctwami. Aby pogłębić swoją wiedzę i sprawdzić jedną z najstarszych przepowiedni o nadejściu władcy świata, który miał stworzyć nowe Królestwo, udaje się do Jerozolimy. Traf sprawia, że dociera tam w czasie święta Paschy i natrafia na moment ukrzyżowania dwóch bandytów i niejakiego Jezusa Nazarejczyka. Zaciekawiony i zafascynowany jego postacią, postanawia zbadać dzieje człowieka nazywanego królem żydowskim i zgłębić nauki przez niego głoszone.

Temat kolejnej historycznej powieści M. Waltariego nie należy do łatwych. Moim zdaniem jednak autor doskonale sobie z nim poradził. Pomimo tego, że znamy dzieje Jezusa po ukrzyżowaniu, więc z góry wiadomo, co się wydarzy, książka potrafi wciągnąć. Z niecierpliwością czytałem, aby jak najszybciej dowiedzieć się, co będzie dalej.

Niewątpliwym atutem „Tajemnicy królestwa” jest oddanie realiów życia Jerozolimy współczesnej Chrystusowi. Sylwetki bohaterów przedstawione są w bardzo rzeczywisty i szczery sposób. Powieść ta świetnie ukazuje wahania i zagubienie uczniów po śmierci ich nauczyciela, wątpliwości prokonsula Judei Poncjusza Piłata czy wreszcie niezachwianą wiarę Marii Magdaleny.

Jednym słowem „tytan pracy”, jakim był Mika Waltari, nie zawiódł mnie po raz kolejny. Stworzył dzieło pokazujące, jak mogło wyglądać życie pierwszych chrześcijan, tych, którzy znali Zbawiciela i tych, którzy uwierzyli, choć nie widzieli.