Książkę przeczytałem pod wpływem namów mojej żony, zafascynowanej Skandynawią. Na początku miałem niejakie opory i obawiałem się zalewu informacji o przeraźliwie zimnym i nieprzyjaznym klimatycznie (dla mnie) kraju. Jednak już po kilku zdaniach mile się rozczarowałem. Rozsiadłem się wygodniej i z zainteresowaniem śledziłem przygody Juhy.

Pokrótce: jest to książka o dorastaniu i dojrzewaniu w szkole. Obserwujemy burzliwe próby bohatera odnalezienia dla siebie miejsca w klasowej społeczności. Juha jest ambitny, chce być w centrum uwagi. Ale w jaki sposób? Najlepiej zostać błaznem. Co musi poświęcić? Ma niejasne pojęcie, co jest dobre, a co nie. Musi dokonywać wyborów. Dylematy rozstrzyga w sposób, który nie daje mu spokoju jeszcze w wieku męskim.

Mnie najbardziej spodobał się styl tej książki i sposób opisania Savbyholm, miasteczka, w którym toczy się akcja. Przypomina mi to utwory Pilcha dotyczące Wisły. Postacie wyraziste i charakterystyczne. Żadnych rozmyć, dłużyzn i niedociągnięć. Czyta się to wyśmienicie i nie można (przynajmniej ja nie mogłem) się oderwać od lektury. Z niejakim rozrzewnieniem sam przypomniałem sobie owe lata, w których szamoce się główny bohater.