Akcja książki Juliusza Verne'a „Wokół Księżyca” dzieje się pod koniec XIX wieku w Stanach Zjednoczonych. Wojna secesyjna została zakończona i Klub Puszkarzy (w oryginale: Gun Club), stowarzyszenie, które było głównym dostarczycielem broni w latach wojny, popada w stagnację. Z powodu braku bitew i walk powoli zaczyna się myśleć o rozwiązaniu stowarzyszenia. Na szczęście szef Klubu Puszkarzy, Barbicane, wpada na genialny pomysł – podjąć się zbudowania potężnego działa, które wystrzeliłoby pocisk wielkości wagonu aż na Księżyc. Taki pomysł napełniłby dumą każdego artylerzystę. Pomysł od razu rozniósł się po całym świecie i każdy chciał dorzucić swoje trzy grosze, by móc zostać zapisanym jako człowiek mający wkład w księżycową wyprawę. Pewnego dnia Michał Ardan – francuski awanturnik i łowca przygód, znany z dotarcia w najbardziej niedostępne miejsca na świecie, ogłasza wszem i wobec, że poleci owym wagonem-pociskiem na Księżyc, co znacznie komplikuje plany Klubu Puszkarzy.

Książka jest napisana lekkim tonem i można ją czytać nawet dzieciom. Postacie są dobre, niczym z bajek i nawet zaciekły wróg planu księżycowego, Nicholl, okazuje się człowiekiem o złotym sercu. Informacje o Księżycu są doskonale wplecione w fabułę i można się z nich wiele nauczyć o astrologii (ja dowiedziałem się, czym jest paralaksa), jedynie nudne i przydługawe opisy krajobrazu Księżyca w końcowej części książki pogarszają sprawę. Wprawdzie wystrzelenie ludzi w wielkim pocisku jest niemożliwe (zostaliby zgnieceni przez przyspieszenie), ale nie należy zapominać, że Verne pisał swą powieść w XIX wieku i wtedy fizyka była jeszcze mało rozwinięta. Pozostają w pamięci początkowe sceny balu w Klubie Puszkarzy i finałowa jazda pociągiem po całych Stanach.

Verne był niezwykłym optymistą w stosunku do nauki i nie przewidział, że będzie ona także wykorzystana do czynienia zła. Mimo to jego książkę czyta się przyjemnie i można na chwilę się przenieść w świat, gdzie ludzie dotrzymują słowa, a każdy zły okazuje się po prostu osobą, która zbłądziła.