Waldemar Łysiak przedstawia kolejne wyimaginowane wyspy. Własne poletka zawieszone w "międzyczasie", perły, głęboko skryte, a czekające na swojego odkrywcę. Mieni się nim autor.

Podróżując wzdłuż i wszerz słonecznej Italii, zaciągani jesteśmy w nietypowe (może nie tyle nietypowe, co oryginalne) miejsca i czasy, wybrane przez podróżnika zdecydowanie autokratycznie. I głęboko wdzięczny jestem za tak częste dodanie do wykładu w każdym z rozdziałów (wysp) słów "moim zdaniem". Chciałoby się bowiem zakosztować literatury pięknej nie ograniczonej schematem, historią choćby nie wiem jak wielkiej Italii, poza Italią również. Właśnie. Opowieści z Łysiakowych wysp zaczarowanych to literatura zdecydowanie prowłoska, co nie zachwyca aż tak wielu, a skazani są tu na nią wszyscy.

Mimo wszystko to dobry kawałek historii, przytomnie wyłożonej, zgrabnej, choć nie wolnej od drobnych nieścisłości. Szczególnie gdy czytało się "Udrękę i ekstazę" Irvinga Stone'a jako powieść poprzedzającą "Wyspy zaczarowane". I komu tu wierzyć?

Polecam w/w wyspy, choćby dla miasta widma na jednej z wysp, czy odrobiny patriotyzmu, jaki zaszczepi w czytelniku, być może, krótka opowieść o Monte Cassino.

Kilka wysp warto poznać (moim zdaniem), nawet kosztem przełknięcia całej włoskiej epopei.

Ocena - 4.