Narratorem tej przezabawnej powieści, będącej po trosze parodią Starego Testamentu, jest biblijny władca Izraela, król Dawid. Następca Saula, pogromca Goliata, twórca potęgi państwa żydowskiego na przełomie X i XI wieku p.n.e. W błyskotliwym monologu starzejący się władca opowiada o swoim życiu wielkiego wojownika i mocarza, genialnego poety i wspaniałego kochanka, rozpamiętuje losy Izraela. Wadzi się i godzi z Bogiem, "poprawia błędy" Starego Testamentu, bezlitośnie obnażając wszystkie słabości jego herosów, których ukazuje jako zwykłych, nieporadnych, nierzadko głupich ludzi (np. Mojżesz to jąkający się idiota, któremu Dziesięcioro Przykazań wpada w ręce trochę przez przypadek). Odsłania przy tym cały swój narcyzm, cyniczny humor i ignorancję, jakże typowe dla bohaterów innej książki Hellera - słynnego "Paragrafu 22". Snujący swoją opowieść Dawid jest obdarzony świadomością człowieka współczesnego i wiedzą na temat dalszych losów ludzkości; posiada przy tym mentalność zasymilowanego Żyda nowojorskiego.

[Albatros, 2005]