UWAGA! Tekst zawiera informacje o treści i zakończeniu książki!

W "Poczwarce" Dorota Terakowska podejmuje problem akceptacji ludzi odmiennych. Rodzice małej Myszki zmagają się z decyzją, co zrobić z córką chorą na mongolizm. Każde z nich inaczej odbiera to, co ich spotkało. Ewa, wbrew postanowieniu męża, decyduje się wychować tytułową "Poczwarkę", natomiast Adam dopiero z czasem przełamuje się i akceptuje córkę. Zdąża w ostatniej chwili, gdyż w momencie, gdy po raz pierwszy przytula swoją córkę, ona umiera w jego ramionach. Terakowska napisała o tym, że dzieci upośledzone mają swój własny świat, którego ludzie "normalni" nie rozumieją, tak jak one naszego. Trafnie uznała ciało za coś, co ograniczało Myszkę. Gdyby nie ono, dziewczynka zatańczyłaby tak pięknie, że aż zwróciłaby uwagę taty, którego widywała tylko wtedy, gdy przebiegał przez hol do swojego gabinetu. Marzyła o tym, by zwrócił na nią uwagę. Nie wiedziała, że często zdarzało mu się przystawać i przyglądać się jej, gdyż mimo odrazy, jaką w nim wzbudzała, kochał ją. Pisarka ukazała swoją wizję dotyczącą wnętrza upośledzonego dziecka. Pomijając bezkształtne, ciężkie ciało, dziewczynka była "normalnym" dzieckiem. Myślała pełnymi zdaniami, choć język nie pozwalał na wypowiedzenie wszystkiego, co chciała i w gruncie rzeczy dla jej otoczenia zrozumiałe były tylko pojedyncze głoski i sylaby.

Książka wzrusza i skłania do refleksji. Czytelnik stawia się w sytuacji Ewy i zastanawia się, co by zrobił na jej miejscu. Podobnie jak w konflikcie tragicznym nie jest łatwo ocenić, która decyzja była lepsza. Adam wybrał prostszą drogę i prawo do normalnego życia. Przy czym dla niego normalność wyznaczała praca. Natomiast Ewa postanowiła poświęcić chorej córce całe swoje życie, rezygnując ze wszystkiego, co miało dla niej do tej pory wartość: męża, pozycji społecznej, nieskazitelnego domu i wszystkich życiowych planów. Podarowała swojej córce kilka lat życia przepełnionego bezwarunkową miłością.

Książka uczy przede wszystkim akceptacji oraz radości z tego, co się posiada. Należy pamiętać, że coś, do czego często nie przywiązujemy wagi, może być czyimś największym marzeniem.