"Jestem jak szampan lekki, doskonały..." - to fragment jednego z wierszy Kazimierza Wierzyńskiego, który to wiersz był kiedyś w podręczniku do trzeciej lub czwartej klasy liceum (w moich licealnych czasach - czyli ok. 1995/1996). Pochodzi on właśnie z recenzowanego przeze mnie tomiku wierszy i jest baaardzo typowy dla tego okresu twórczości poety. Optymizm, szleństwo (w pozytywnym znaczeniu tego słowa) i radość biją z tego zbioru. Nie jest to poezja trudna w odbiorze - czyta się ją naprawdę bardzo przyjemnie, lekko. Świetnie wpisuje się ona w klimat pierwszych dni wiosny, dni wiosennych w ogóle - słonecznych, choć momentami lekko deszczowych, takich z delikatnym wietrzykiem, jego świeżym powiewem, obiecującym nowe wydarzenia, nowe wyzwania - dni uśmiechniętych. Uśmiechniętych jak poeta, który stworzył te wiersze i jak odbiorcy, którzy je przeczytali, a do których i ja się zaliczam...

W utworach obecny jest właśnie ten klimat szaleństwa, a także niepoprawnego, ale sympatycznie przedstawionego, upojenia alkoholowego oraz, również, wiosennego rozkwitu uczuć. Ale nie, nie ma tam utworów poświęconych konkretnej osobie, jakiejś wybrance poety, do której postanowił on powzdychać poprzez słowa wierszy. Nie, ten tomik jest hymnem dla wszystkich wiosennych kobiet, które pojawiają się wtedy na ulicy w zwiewnych sukienkach i... kapeluszach. Tak, tak - te przedwojenne kreacje... Pojawiają się więc, ciesząc oko męskiej części społeczeństwa, nieraz, jak wspomniałem wcześniej, zbytnio nawet ośmielonej tytułowym winem, ale winem pitym nie w mrocznej, zadymionej kawiarni, raczej w przykawiarnianym ogródku, gdzieś na Trakcie Królewskim lub w Alejach Ujazdowskich. A może i nie w ogródku, ale wspólnie z kompanami na łonie budzącej się do życia przyrody (Łazienki Królewskie?), wśród radosnych toastów, śmiechów. A więc - miłej lektury i "O, przyjaciele! Piję wasze zdrowie!".