"Zwyczajne życie" to na razie jedyna powieść Joanny Chmielewskiej, jaką przeczytałam, ale to się może szybko zmienić, bo była po prostu genialna.

Już na samym początku dowiadujemy się, że główna bohaterka, Tereska, jest zakochana i świata nie widzi poza Bogusiem. Później poznajemy jej przyjaciółkę Okrętkę, dla kontrastu rozsądną i ostrożną. Szesnastoletnie dziewczyny podejmują się zdobycia sadzonek drzewek owocowych w ramach akcji charytatywnej. Pewnego dnia podsłuchują rozmowę trzech mężczyzn i odtąd będą w stałym kontakcie z miejscową milicją.

Wypożyczając tę książkę myślałam, że to typowy kryminał. Jakie było moje zdziwienie, gdy się okazało, że to wątek miłosny (przynajmniej dla Tereski) jest na pierwszym miejscu, a akcja "kryminalna" toczy się jakby w tle. Humoru jest tyle, że rodzina zaczęła patrzeć na mnie jakoś dziwnie. Pewnie chodzi o to, że np. w jednym pokoju ja czytam, rodzina rozmawia sobie spokojnie, a ja nagle wybucham głośnym śmiechem. Nikt nie wie, o co chodzi, i nie chcą mi uwierzyć, że to naprawdę z powodu książki.

To najlepsza książka, jaką czytałam od kilku ładnych miesięcy. Polecam każdemu, kto tylko chce się pośmiać oraz czytelnikom mającym chandrę. Gwarantuję zdecydowaną poprawę humoru!