Dwie składające się na ten tom opowieści, „Jeszcze ich słyszę, widzę jeszcze” oraz „Jak w rozbitym lustrze” - nie tworzą bynajmniej artystycznej całości. Więcej je dzieli niż łączy – tak pod względem formalnym, gatunkowo–stylistycznym, jak i tematycznym. Są to, mówiąc prościej, dwa utwory „zupełnie o czym innym”, opowiedziane całkiem inaczej przez dwóch odmiennie ukształtowanych narratorów, będących zarazem, jak zwykle w prozie Tadeusza Nowaka, głównymi bohaterami. Żadna z tych powieści nie była dotąd (nawet we fragmentach) publikowana.

[Wydawnictwo Muza, Warszawa 1999]