Z lewego skrzydła ruszył z 910 jeźdźcami Tomasz Dąbrowa.

Zatoczył łuk, aby uderzyć z wiatrem, by kurzawa utrudniła śledzenie jego poczynań i sił. Rajtarzy prawego skrzydła Szwedów stawili opór tylko przez krótką chwilę, po czym rzucili się do ucieczki powodując zamieszanie wśród piechoty trzeciego rzutu. W pogoń za nimi ruszyły na rozkaz hetmana chorągwie tatarskie.

Rajtaria lewego skrzydła, nie widząc w powstałej kurzawie, co się dzieje, nie wątpiąc w sukces, ruszyła ku Dźwinie (sic!), by zamknąć pierścień wokół walczących. Starli się z 650 husarzami pułku Jana Piotra Sapiehy. Zawrzała zacięta walka. Dla jej rozstrzygnięcia król pchnął odwód, w odpowiedzi Chodkiewicz wprowadził do walki dwie chorągwie husarskie, pewnie 200 ludzi Teodora Lackiego, których naporu rajtarzy już nie wytrzymali.

[Bellona, 2005]