Książka pt. „Harry Potter i kamień filozoficzny” jest pierwszą z serii powieścią o przygodach młodego czarodzieja, Harrego Pottera. Dzięki niej jej autorka, J. K. Rowling, stała się jedną z najpopularniejszych pisarek XXw. i XIw. Harry Potter pojawił się w czasach, w których sztuka czytania, zwłaszcza u młodzieży, zaczęła zanikać. Za powstałych już pięć tomów przygód tego chłopca, J.K. Rowling została laureatką wielu prestiżowych nagród. Ja mogę swobodnie o niej powiedzieć, że „uratowała” dzisiejszą młodzież.

Czas akcji jest nieokreślony. W zasadzie dzieje się to od początku życia głównego bohatera, jest w pewnym sensie jego życiorysem. Są opisane tam wszystkie uczucia i doznania Harrego, jednak nie w formie pamiętnika, czy wspomnień. Autorka starała się nam przedstawić punkt widzenia Harrego, ale nie w sposób bezpośredni. Bardzo mi się to podobało. Wszędzie, gdzie był Harry, byłam też ja. Dzięki temu, że narrator nie był wszechwiedzący, mogłam swobodnie rozwiązywać zagadkę razem z bohaterami; mogłam wczuć się w ich rolę. Myślę, że to właśnie ta cecha jest największą zaletą książki.

Akcja Harrego Pottera rozgrywa się głównie w szkole magii i czarodziejstwa Hogwart. Jednak świat przedstawiony w Harrym Potterze nie obejmuje tylko jednego budynku. Ogólnie podzielony on jest na dwa odzielne: świat zwykłych, normalnych, nie posiadających zdolności czarodziejskich ludzi, oraz świat pełen magii i czarów,tajemniczy i niezwykły. Ich granicę symbolizuje chociażby barierka pomiędzy zwykłym peronem, a magicznym nr dziewięć i trzy czwarte.Ludzie świata czarodziejów myślą, że wiedzą znacznie więcej od tych drugich, lecz tak naprawdę wiedzą tylko o tym, że istnieje odmienna od nich, nie mająca pojęcia o magii rasa. Nie chcą się do niej zbliżać, ani poznawać jej kultury. Podobnie jest zresztą w zwykłym świecie. Przecież nasze społeczeństwo ma również tendencję od oddzielania się od ludzi dziwnych i niezwyczajnych. Oczywiście są pojedyncze jednostki, czy nawet całe grupy tolerancyjne wobec innych, jednak ciągle istnieją ci, którzy będą chcieli to zniszczyć.

Myślę, że Rowling chciała pokazać w ten sposób poważny problem dotyczący wszystkich. Pragniemy żyć normalnie, bez żadnych problemów i cieszyć się naszą normalnością. W tych dwóch światach jednak, „normalność” pojmowana jest w zupełnie inny sposób, którego inna strona nie stara się nawet zrozumieć. Mimo wszystko książka przedstawia nam też pozytywne wzorce, np. Artura Weasleya, czarodzieja, który starał się, w przeciwieństwie do swojego otoczenia, zaprzyjaźnić się z mugolami (ludźmi niemagicznymi). Wbrew pozorom oba światy mają ze sobą też wiele wspólnego, np. posiadają władze wyższe, które sprawują nad nimi kontrolę; grają dla przyjemności w różne gry sportowe i wiele wiele innych.

Harry Potter jest typowym powieściowym bohaterem: złe dzieciństwo, brak rodziców i nadzwyczajne zdolności ujawniające się w niebezpiecznych sytuacjach. W związku z tym wiążą się też inne jego cechy skromność, gdyż zawsze był zdany tylko na siebie, a do sławy, którą zdobył w świecie czarodziejów nie był przyzwyczajony; posłuszeństwo i pokora-zawsze musiał się zgadzać i być grzeczny dla swojego despotycznego stryjostwa; czy też zwykła chęć posiadania kogoś bliskiego i nawiązania nowych przyjaźni.

Jego pierwsze kroki zmierzające do poznania świata czarodziejów zaczęły się od poznania Hagrida. Postać ta jest czymś, w rodzaju obrońcy, który wybawił Harrego z okrutnego świata który go otaczał i przeniósł do krainy marzeń i snów. W związku z tym, pomimo wielu różnic, młody czarodziej i Hagrid stali się sobie bardzo bliscy. Następnie Harry zaczął poznawać tajemniczy dla niego świat czarodziejów m.in. poprzez zakupy na ulicy pokątnej, czy podróż do szkoły z peronu dziewięć i trzy czwarte. Przez ten cały czas Harry był bardzo oszołomiony i czuł się nieswojo. Dopiero w pociągu, kiedy poznał swojego przyjaciela, poczuł się lepiej. Ron Weasley jest przeze mnie najbardziej lubianą postacią całej książki. Zakompleksiony, ale jednocześnie oddany i wierny przyjaciel był idealnym partnerem Harrego w wielu kryzysowych sytuacjach. Bez niego i przyjaciółki Hermiony, Potter nie dokonałby tak wielu rzeczy.

Człowiekiem, który też udzielił mu duchowego wsparcia, był Albus Dumbledor, dyrektor Hogwartu. Postać tego człowieka jest dla mnie bardzo zagadkowa. Z pozoru nie wyróżnia się wśród innych ludzi, jednak tak naprawdę jest, w głębi ducha, nadzwyczaj mądrym, uczciwym, a jednocześnie wyróżniającym się skromnością człowiekiem. W wielu rozmowach z Harrym, potrafił zabłysnąć żartem i nie wzbudzać niepotrzebnej paniki. W rzeczywistości miał on głowę na karku i był bardzo czujny. To Dumbledor, jako pierwszy, dotarł do Harrego, kiedy ten mocował się z Voldemortem w walce o kamień filozoficzny.

Lord Voldemort-odwieczny wróg Harrego- typowy ciemny charakter. W odwecie za dzieciństwo w domu dziecka, mści się na całej ludzkości mugoli i czarodziejów. Typowy despota, który stara się nigdy nie unosić niepotrzebnymi emocjami, a zawsze walczyć mózgiem. Są to ważne cechy przywódcy, które Voldemort umiał sprawnie wykorzystać. Motywem wokół którego toczy się cała akcja, jest nienawiść Voldemorta do Harrego. Bowiem to nadzwyczajna moc tego chłopca, w dzieciństwie, sprawiła, że zniknął największy czarnoksiężnik wszechczasów.

Jest jeszcze wiele postaci i wspaniałych sytuacji, o których chciałabym wspomnieć w związku z tą książką, jednak zajęłoby to zbyt dużo miejsca. „Harry Potter i Kamień filozoficzny” jest moją ulubioną książką i polecam ją wszystkim, którzy jej jeszcze nie przeczytali (chociaż podejrzewam, że takich już jest niewielu).

Aga Mrowiec