Chciałabym zachęcić czytelników do sięgnięcia po kolejne pozycje Orsona Scotta Carda, po "Cień Endera" i "Cień Hegemona", koniecznie w tej kolejności. Te dwie książki to kontynuacja "Gry Endera", historia dwojga przyjaciół Andrew Wiggina ze Szkoły Bojowej – Groszka i Petry.

Groszek to najmniejszy, najwątlejszy żołnierz nie tylko w armii Endera, ale też w całej Szkole Bojowej. Genialne dziecko – jeszcze nie mówił, a już myślał i działał nieszablonowo, strategicznie i dojrzale. Nie miał dobrego dzieciństwa. Sierota, tułał się bezdomny i głodny po ulicach Rotterdamu, dostrzeżony przez siostrę zakonną pracującą dla rządu trafia do bezwzględnej szkoły bojowej na orbicie. Tam musi znosić mordercze treningi, ciągłe zagrożenie ze strony śmiertelnego wroga, nadmierne wymagania ze strony Endera, a wreszcie wziąć na siebie współodpowiedzialność za losy Ziemi w bitwach z robalami. Ponieważ rozumie więcej niż inni, wie, że ludzie zawsze będą się go bali, nie tego małego ciała, ale groźnie bystrego umysłu. Groszek to wierny przyjaciel, lojalny żołnierz, genialny strateg, tak bliski Enderowi, jak cień.

"Cień Endera" ukazuje historię, którą już znamy, ale przedstawioną inaczej, bo widzianą oczami innej osoby. To bardzo ciekawe, jak odmienna interpretacja, spojrzenie z innej perspektywy, ocena przez inną osobę, zmienia niezmienne - zdawałoby się - fakty. Każde zdarzenie i każda osoba nabiera nowego charakteru, to zajmujące doświadczenie dla czytelnika, takie nienachalne przypomnienie, że nie istnieje jedna rzeczywistość, jedna interpretacja i jedna prawda – świat jest zawsze taki, jaka jest osoba, która go postrzega. Mamy więc tyle rzeczywistości, ile inteligentnych stworzeń zdolnych ją postrzec.

Oprócz Groszka, do wąskiego grona przyjaciół Endera należy też Petra. Jej historię opowiada "Cień Hegemona". Petra, jedna z nielicznych pamiętających tzw. normalne dzieciństwo na Ziemi. Oderwana na kilka lat od rodziny, szkolona na twardego żołnierza, nie potrafi się odnaleźć po powrocie do domu, w normalnej szkole, z normalnymi dziećmi. Ale los nie daje jej się nudzić. Wplątana w światową aferę, w niebezpieczną intrygę, w serię zdrad politycznych, stara się przeżyć, wykorzystując wyuczone umiejętności. Widzi zamachy na najzdolniejsze dzieci, poznaje szaleńca uzurpującego sobie absolutną władzę na Ziemi, który w inteligencji Petry upatruje dla siebie jednocześnie i zgubę, i sukces. Petra staje się cieniem Hegemona, nie z własnej woli, choć wie, że jej wybory wpłyną na losy świata.

W obu kontynuacjach "Gry Endera" Orson Scott Card podtrzymuje wątek bohatera–samotnika, człowieka wplątanego w sieć historii, zmuszonego decydować o losach cywilizacji. Czytając te książki łatwo zapomina się, że mówią o dzieciach, bo to nie są zwykłe dzieci – bardziej inteligentne, bardziej doświadczone, lepiej wyszkolone i bystrzejsze niż większość dorosłych, a przy tym od nich wrażliwsze, delikatniejsze, bardziej spragnione ciepła i zrozumienia. Każdy czytelnik łatwo dostrzeże w tych postaciach cząstkę siebie, i tę z dzieciństwa, i tę obecną, będzie mógł zatem w nowy sposób spojrzeć na własne wybory, ich motywy i konsekwencje.

Moim zdaniem, "Cień Endera” utrzymuje wysoko postawioną przez autora poprzeczkę, zarówno w stylu narracji, jak i głębszym dnie. Wzrusza, zaskakuje, ciekawi. Jednak "Cień Hegemona" już trąci sequelem, owszem, czyta się zgrabnie, ale czuć, że autor nie miał już do Petry serca, zatem i czytelnik go nie ma. Jej historia jest jak jedna z tysiąca historii – ani ziębi, ani grzeje. Jest nieco suchym odgałęzieniem historii Endera, niejako martwą gałęzią w ewolucji głównego bohatera. Chcąc zachować chronologię wydarzeń, należy ją przeczytać, ale ja nie znalazłam tam niczego, co pobudziłoby moje myśli i serce tak intensywnie, jak dwie wcześniej wymienione powieści. Ponieważ należę do grona fanów twórczości Orsona Carda, pocieszenie znalazłam w tym, że autor porzucił ten kierunek i w następnych książkach powrócił do dziejów Endera. Z dużym sukcesem, ale o tym już w następnych streszczeniach.