Dla mnie "Bukszpanowy las" to absolutny nr 1 (przeczytałam 8 razy). Jest rozrachunkiem dojrzałego Anczarowa - pisarza i barda - z życiem i czasem. Akcja powieści obejmuje lata przedwojenne, II wojnę światową i kilka dziesięcioleci po wojnie. Co znamienne, Anczarow nie miesza do swego utworu polityki. Nie stara się być ani drugim Sołżenicynem, ani socrealistą. Wielka niejednoznaczność staje się podstawową kategorią kompozycyjną powieści Anczarowa. Bohater - Sapożnikow, ni to porte-parole autora, ni to postać fantastyczna, jest to "konkretny marzyciel", wieczny idealista, który postanowił położyć kres wszelkim wojnom, tworząc perpetuum mobile. Jego historia zostaje opowiedziana w sposób absolutnie niespotykany, barwny, skojarzeniowy, odwołujący się do logiki kalejdoskopu czy krzywego zwierciadła.

O czym to jest książka? Słowami głównego bohatera można by odpowiedzieć, że "o miłości i o wojnie". Jednak te dwie skrajności przechodzą w powieści Anczarowa, jak w krzywym zwierciadle, w szereg półcieni, które splatają się w dziwny galimatias życia.