Akcja "Pachnidła" Patricka Suskinda rozgrywa się na granicy dwóch światów. Jeden z nich to osiemnastowieczna Francja. Drugi - to ten, z istnienia którego nie zdajemy sobie na co dzień sprawy. To świat zapachu. Już pierwsze wersy roztaczają przed nami obraz jego bogactwa. Ale prawdziwa uczta rozpoczyna się, gdy razem z bohaterem książki - Janem Baptystą Grenouille'em - zagłębiamy się w ten nieznany świat.

I tu zaczyna się prawdziwa uczta, bo trafiamy na osobliwego przewodnika. To człowiek, dla którego zapach był wszystkim i który dla zapachu zdolny był do wszystkiego. Grenouille'owi obce były namiętności i uczucia właściwe reszcie ludzi. Jednocześnie doznawał on przeżyć, których my nie potrafimy sobie nawet wyobrazić; w sposób pewny i zdecydowany kroczył po świecie, do którego my tylko zaglądamy przez szparę w drzwiach. "Pachnidło" jest zaproszeniem do zagłębienia się w świat olfaktorycznych doznań.

Jednak podróż w obłoku zapachu, to tylko część niezwykłych wrażeń, jakich dostarcza ta książka. Może nawet bardziej fascynujące jest śledzenie losów niezwykłej postaci, jaką bez wątpienia był Grenouille.

Człowiek ten żył ze świadomością swojej odmienności i świadomość ta dawała mu poczucie siły i wyższości. W oczach bliźnich był małym i niewartym uwagi człowieczkiem, w swoim własnym wyobrażeniu wybijał się wysoko nad otaczający go ludzki motłoch. Pożądał czego innego niż my pożądamy, a dla realizacji swoich celów posługiwał się wszelkimi metodami - obce mu były ludzkie odruchy, skrupuły czy wyrzuty sumienia. Nieludzko cierpliwy i wytrwały, mozolnie podążał swoją własną ścieżką...

Powieść - w konwencji literackiej - zaklasyfikowałabym do baśni. Napisana jest elastycznym językiem, w sposób pełny i niemal barokowy. "Pachnidło" czyta się miękko i nie wiem czy to właśnie nie przeszkadzało mi najbardziej. Pisarstwo jest sprawne, ale zbyt oczywiste, żeby nie powiedzieć konfekcyjne.