Piotr Legutko, znany krakowski dziennikarz, na łamach prasy debiutował w 1980 r. Współpracował z takimi pismami, jak: "Student", "Tygodnik Powszechny", "Świat", "Odra", "Powściągliwość i Praca", "Czas Krakowski". W czasie stanu wojennego uczył języka polskiego na kierunku nauczycielskim na Uniwersytecie Jagiellońskim. Obecnie jest redaktorem naczelnym pisma "Nowy Czas Krakowski" i współpracownikiem TVP Kraków.

Książka "O dorastaniu..." jest zbiorem rozmów, przeprowadzonych z psychologiem Jackiem Bombą, dominikaninem o. Janem Górą, wokalistką zespołu Maanam Korą Jackowską, reżyserem Sylwestrem Latkowskim, pedagogiem Stanisławem Sławińskim, polonistką Krystyną Starczewską, socjologiem i pedagogiem Hanną Świdą-Zarembą, lekkoatletą Marcinem Urbasiem, liderem formacji Kult Kazikiem Staszewskim oraz nieżyjącym już Markiem Kotańskim, twórcą Monaru.

Publikacja ta jest rodzajem poradnika dla rodziców, nauczycieli, wychowawców oraz dorastającej młodzieży, ale także podróżą w psychikę podjętą przez osobowości kultury, nauki, kościoła, sportu, które ściągając sceniczne czy naukowe maski odsłaniają nieznaną, czasem zaskakującą, część swojej biografii. Opowiadają o nieznanych nam dotąd aspektach swojego życia. Zastanawiają się nad błędami, które popełniono wobec nich w okresie dorastania, a które do dziś odbijają się echem w ich kontaktach z własną rodziną i otoczeniem. Snują rozważania na temat współczesnej młodzieży. Opowiadają o zagrożeniach, na które narażeni są młodzi ludzie w okresie dojrzewania. Poruszają takie tematy, jak przemoc, manipulacja, ucieczka w narkotyki i alkoholizm, samotność, bunt, problemy egzystencjalne młodzieży.

Książka nie jest typowym podręcznikiem. Jej celem miała być pomoc nastolatkom w odnalezieniu siebie, a rodzicom pokazanie drogi do zrozumienia swoich dzieci. Książka stawia pytania, ale nie narzuca gotowych rozwiązań. Nie daje nam jasnych odpowiedzi. Aktywizuje i pobudza naszą wyobraźnię. Nie znajdziemy tam dokładnych wskazówek, jak postępować. Sami musimy analizować wypowiedzi rozmówców Piotra Legutki i wyciągać z nich wnioski. Musimy czytać między wierszami, gdyż większość rozmówców odwołuje się do własnych przeżyć, sięga pamięcią do swojego dzieciństwa bądź korzysta z doświadczeń zawodowych.

Mankamentem tej publikacji może być jednak fakt, że niektórzy bohaterowie, mam tu na myśli m.in. artystów i sportowców, nie są osobami na tyle kompetentnymi, aby zabierać głos w sprawie psychiki i rozwoju dziecka. Rozmówcy Legutki to osoby z różnych biegunów, o różnej profesji i orientacji ideologicznej. W ich wypowiedziach bardzo często królują banalne stwierdzenia, a własne wnioski wysnuwają na podstawie potocznych opinii i utartych frazesów. Zastrzeżenia można mieć też do samego autora publikacji. Być może gdyby pan Legutko bardziej umiejętnie stawiał pytania, które nieraz przesiąknięte są przestarzałymi stereotypami, i nawiązał bliższy kontakt ze swoimi rozmówcami, książkę czytałoby się z większą przyjemnością. Mimo wszystko błędem byłoby niepowiedzenie ani jednego dobrego słowa na temat tej publikacji. W dotychczasowej literaturze, poświęconej dorastającej młodzieży, praca ta zasługuje na uwagę ze względu na swoją nowatorską formułę. Nie mamy bowiem do czynienia z tradycyjnym podręcznikiem, jakich jest wiele na polskim rynku. Odwoływanie się do własnych doświadczeń bardziej wpływa na wyobraźnię czytelników niż definicje z publikacji naukowych. Uważam jednak, że autor mógł bardziej umiejętnie zabrać się do tej pracy, a nie zamykać się w schematach.

Książka nie dostarcza nam żadnych nowych informacji. Bazuje na wiadomościach, którymi każdy z nas dysponuje. Nie wnosi nic w nasz rozwój, a także raczej nie zaspokaja oczekiwań potencjalnego odbiorcy. Aby więc w pełni zapoznać się z problemami współczesnej dorastającej młodzieży, należy sięgnąć po inne publikacje dotyczące tego tematu.