Krótka powieść Marqueza, opisująca niszczące skutki religijnego fundamentalizmu. Historia młodej dziewczyny, oskarżonej o powiązania z szatanem. W istocie jedynym demonem, jaki w niej tkwi, jest świeża, niemoralna - zdaniem bigotów - miłość. Opowieść koncentruje się na bezskutecznych próbach uratowania dziewczyny, nawiązując zarówno do autentycznych wydarzeń sprzed wieków, jak i legend związanych z niegdysiejszą epidemią wścieklizny w Indiach Zachodnich.

Głównym bohaterem jest mnich - bibliotekarz Cayetano Delaura, któremu biskup powierza rolę egzorcysty dorastającej córki markiza, pogryzionej przez wściekłego psa. Psychiczne katusze mnicha, narastające uczucie miłości do dziewczynki, jej dzikość spowodowana wychowaniem wśród niewolników i zaniedbaniem ze strony moralnie podupadłych rodziców, zawiść, dysputy o grzechu, winie i karze - to aura opowieści.

Mimo tak znaczącego nasycenia powieści kwestiami zasadniczymi, uniknięto tu wszelkiego moralizatorstwa. Pisarz, jak zwykle, łączy namiętną zmysłowość z wyrafinowanym intelektualizmem, miesza plany rzeczywistości realnej i śnionej, stawiając między nimi znak równości lub niepewne granice.

Osobiście, znajduję tę powieść jako jedną z najsłabszych w twórczości Marqueza. Trudno w gruncie rzeczy powiedzieć, dlaczego „O miłości i innych demonach” nie dorównuje innym arcydziełom Marqueza. Wszystko pozornie w tej książce jest, jakie powinno być u tego prozaika: narkotyczne, zmysłowe, tropikalne, zanurzone w metafizycznym obłoku dymu. Mimo wszystko, przypomina jednak trochę kunsztowną konstrukcję energetyczną pozbawioną prądu.