Johan Bojer (1872—1959)- wybitny epik norweski, reprezentuje swoim pisarstwem nurt realizmu w literaturze norweskiej. Twórczość jego związana jest z rodzinnym Trøndelag, gdzie spędził dzieciństwo i młodość. Debiutował w 1893 roku, lecz sławę zapewniły mu dopiero powieści wydane w latach dwudziestych naszego stulecia. Największe uznanie zdobyły trzy spośród nich: "Den siste viking" (1921, "Ostatni wiking", wydanie polskie 1948 i 1949), "Vor egen stamme" (1924, "Nasz ród") i "Folk ved sjøen" (1929, "Lud nad morzem").

Powieść "Ostatni wiking" ukazuje życie norweskich rybaków i chłopów, twardy los rodzin chałupniczych. Ale przede wszystkim jest to powieść o ludziach silnej woli, o ludziach uparcie dążących do celu, którzy jako ostatni już potomkowie wikingów podejmują na przestarzałych łodziach śmiałe wyprawy na Lofoty. Opisy połowów na Lofotach należą do najlepszych w twórczości Bojera.

[Wydawnictwo Poznańskie, 1972]