Mimo że może rzeczywiście maksymy i dobre rady, które można znaleźć w tej książce, w większości są powszechnie znane i oklepane, książka podobała mi się. Jej klimat "podnosił we mnie ducha", poczułam się lepiej i nastrój "Alchemika" towarzyszył mi przez kilka dni.

No właśnie. Kilka dni. Po tym czasie właściwie zapomniałam o książce, stała się rutyną jak inne, gdyż czytam ich bardzo dużo i o każdej myślę przez jakiś czas. Zwykle nie trwa to długo. Niektóre książki wywarły na mnie większe wrażenie, mogę nawet powiedzieć, że w jakimś stopniu zmieniły kierunek mojego życia. "Alchemik" raczej do nich się nie zalicza, mimo że jest jedną z tych, które podobały mi się bardzo. Tylko, niestety, zbyt wiele ze sobą nie niosły. Owszem, jest jedną z mądrzejszych książek i pewnie nieraz sobie o niej kiedyś przypomnę i pomyślę "powinnam postąpić tak, a nie inaczej", jednak postąpiłabym pewnie tak i bez niej. Zdania o wielkim znaczeniu, wielkim bogactwie drzemiącym w powieści, są może nie tyle nieprawdziwe, co trochę przesadzone.

Styl pisania Coelho podoba się ludziom, gdyż znajdują w nim odzwierciedlenie swoich uczuć i myśli, które dzięki autorowi mogą się wyzwolić i trochę popracować. Na tym polega wartość jego powieści, że dają do myślenia i po prostu działają na ludzi. Wielka chwała mu za to, bo należy do nielicznych, którzy potrafią wywrzeć na ludziach jakieś wrażenie i wzbudzić w nich myśli na temat wartości i znaczeń w codziennym ich życiu. Dobrze, że ktoś tak jak on ciągle działa, pisze i oddziałuje na ludzi według sobie tylko znanej receptury.