"W przeprowadzonej pięć lat temu rozmowie z Nelly Martinez z uniwersytetu w Montrealu Ernesto Sábato, autor "Tunelu" i "O bohaterach i grobach" zapowiadał ukazanie się trzeciej powieści, z której – jak powiadał - »jeśli osiągnę swój cel, pani i czytelnicy będziecie mogli dowiedzieć się nieco więcej o tym, co niezręcznie starałem się wyrazić w dwóch poprzednich powieściach«.

"Abaddon – Anioł Zagłady" jest zatem w pewnym stopniu egzegezą "O bohaterach i grobach", tak jak "O bohaterach i grobach" było rozwinięciem, uzupełnieniem, dopowiedzeniem do "Tunelu". Ale "Abaddon" jest egzegezą szczególną. Nie tłumaczy zbyt wiele w kategoriach rozumowych. Udziela wyjaśnień, które nie dają się w całości przełożyć na język pojęć. (...)

"Abaddon" jest zamknięciem trylogii. Powracają w nim nie tylko postacie z poprzednich powieści. Pojawia się malarz Juan Pablo Castel z "Tunelu", po odsiedzeniu kary za zabójstwo kochanki, powracają miejsca i zdarzenia, geograficzne miasteczko Rojas i powieściowe Capitán Olmos, fikcja spotyka się z biograficznym komentarzem, tworząc drugą warstwę, w której nie wiadomo, co jest biogafią, faktografią, a co fikcją. Pojawia się sam autor, by mówić o sobie, o swoich książkach i ich bohaterach. Występuje w roli pośrednika między zamkniętym światem powieści a światem realnym, jest to wszakże pośrednictwo wielce dwuznaczne, bo w "Abaddonie" Sábato jest również takim samym protagonistą jak inne postacie. (...)

Ze wszystkich trzech powieści Ernesto Sábato "Abaddon" jest najbardziej ambitną, najbardziej »zachłanną« - pragnie wyrazić całą rzeczywistość, powiedzieć wszystko o człowieku współczesnym i otaczającym go świecie, o bólu i cierpieniu, o trwodze i bohaterstwie, o miłości, nienawiści i nadziei”.

(Z posłowia autorstwa Jerzego Kühna)

[Wydawnictwo Literackie Kraków, 1978]