Podobnie jak kilka powieści Remarque’a czy Bölla, tak i i ta objawia przed polskim czytelnikiem pewien bardzo istotny fakt z historii Europy. Otóż Niemcy też cierpieli z powodu II wojny światowej i nie wszyscy byli zwolennikami hitleryzmu. My, Polacy, z punktu widzenia pierwszej ofiary 1939 roku bagatelizujemy fakt niemieckiej tragedii, upatrując w swoich sąsiadach jedynie agresora. Stanowisko takie, jakkolwiek usprawiedliwione, nie oddaje prawdy dziejowej. Niemcy, mimo że wszczęli wojnę, byli również jej ofiarą.

Autor wprowadza nas w życie zwykłej rodziny berlińskiej, która początkowo nie różni się od wielu im podobnych. Ale, jak szybko możemy się przekonać, jest to rodzina szczególna. Nie zawahałbym się ich nazwać „jedynymi sprawiedliwymi w Sodomie”. Państwo Quanglowie wypowiadają wojnę führerowi i jego wizji świata. Podejmują ją mimo oczywistej przegranej i prowadzą konsekwentnie, z narażeniem życia. Orężem, jakim się posługują, są karty pocztowe z antyhitlerowskimi i antywojennymi treściami, podkładane w ruchliwych miejscach Berlina. Nie są to ulotki rozrzucane z powietrza, tylko pieczołowicie, ręcznie przygotowane pocztówki, jedna czy dwie na tydzień. Swą akcję przeciw wojnie prowadzą bardzo naiwnie, zupełnie nie zdając sobie sprawy, że broń, którą się posługują, zagraża każdemu, kto się na nią natknie. Znalazca staje się bowiem od razu podejrzany w oczach gestapo.

Czytelnik zdaje sobie sprawę, że nie byłoby całej tej dywersji, gdyby nie fakt, że Anna i Otto Quanglowie stracili na wojnie jedynego syna i to właśnie z jego powodu podejmują swój sprawiedliwy czyn. Historia starych ludzi, jakkolwiek tragiczna, jest jednak oczyszczająca.