Nathan Zuckerman wspomina dawne czasy, gdy jako gimnazjalista poznał Szweda. Wspomina go jako uosobienie wszystkiego, co najlepsze, jako niedościgniony wzorzec. I po co?

A po to tylko, żeby to wszystko obrócić w perzynę. I przekonać czytelnika, że nikt z nas nie chciałby wieść takiego z pozoru idealnego życia. Nie chcę być powalająco przystojny. Nie chcę być bogatym fabrykantem rękawiczek. Nie chcę najpiękniejszej żony w stanie New Jersey. Nie chcę być przodownikiem w żadnym sporcie. Rzecz jasna, nie chcę mieć córki terrorystki i w bezradności przyglądać się jej upadkowi. Nie chcę też córki dżinistki, która się nie myje, by nie zniszczyć wody. Najlepsza jest córka-jąkała, ale to od niej wieje zniszczeniem.

Historia Szweda i jego rodziny, na której piętno odciska konflikt wietnamski, nie ma happy endu, ale czy jest on zawsze konieczny? Warto się przekonać, jak bardzo dojrzała jest to proza.