Z całą pewnością jest to najsłynniejsza opowieść miłosna naszych czasów, przetłumaczona na kilkadziesiąt języków i sprzedana w nakładzie 30 milionów egzemplarzy.

"Co można powiedzieć o dwudziestopięcioletniej dziewczynie, która umarła? Że była śliczna. I piekielnie inteligentna. Że kochała Mozarta i Bacha. I Beatlesów. I mnie."

Rozpoczynająca się tymi słowami, napisana przed ponad trzydziestoma laty powieść to już prawie klasyczny element obowiązkowej edukacji sentymentalnej. Wybredni mogą narzekać na prostą fabułę, nieskomplikowaną formę, ale pewnie bierze się to stąd, że sami nie potrafiliby napisać tak przejmującej opowieści o sile młodzieńczych uczuć. "Love story" Ericha Segala wciąż mnie wzrusza i ma swoje miejsce na mojej specjalnej półce.

Bohaterami króciutkiej powieści jest dwójka studentów Harvardu. Oliwier Barett IV poznał Jennifer Cavilleri, kiedy chciał skorzystać z biblioteki żeńskiej części uczelni. Dzieliło ich wiele - on był synem bogatych rodziców, jej matka umarła, gdy była mała, a ojciec włoskiego pochodzenia wychował ją w religii katolickiej. Poważną przeszkodą na drodze ich uczucia były stosunki Oliwiera z ojcem, przeciwko któremu chłopak bardzo się buntował. Oliwier i Jenny kochali się bardzo i mogli być szczęśliwi. Ale los im nie sprzyjał...

"Kto kocha, nie potrzebuje nigdy mówić: przepraszam."

To jedno z najpiękniejszych zdań z całej powieści zapada w pamięć na bardzo długo, może na zawsze? Książka broni się przede wszystkim błyskotliwymi dialogami. Jej siła tkwi w prostocie, ograniczeniu wątków i umiejętnej kreacji nastroju - ukochana Oliviera nie żyje, a on opowiada o tym w sposób, który nie może nie poruszyć.

"Love story" to jeden z romansów wszech czasów, książka, której nie wypada nie znać.