Zawsze boję się zbiorów opowiadań, szczególnie gdy mam rozpoczynać znajomość z pisarzem od takowych. Lubię powieści, rozbudowane, wielowątkowe opisy wydarzeń, lubię poznawać bohaterów, zaprzyjaźniać się z nimi. Opowiadania natomiast na to nie pozwalają.

"Dziewczyna moich marzeń" (notabene niezbyt adekwatny tytuł - jest to jedynie tytuł jednego z opowiadań, przyjęty, nie wiem czemu, jako główny) jest zbiorem opowiadań, acz innego typu. Cykl ten ukazuje losy pisarza począwszy od roku 1942. Mamy utrzymaną formę powieści, jednak nie ma ciągłości, opowiadania są jakby powyrywanymi rozdziałami. Niemniej dobrze się to czyta, choć oczywiście nie jest to to, co sześciusetstronicowa cegiełka klasycznej powieści.

Na cykl opowiadań autobiograficznych składa się osiem historii. Poczynając od opisu zapału i niepohamowanej chęci nastoletniego Bułata do zaciągnięcia się do armii, by walczyć o honor ojczyzny, pomijając przebieg samej wojny, przechodzimy do powojennych losów autora, czasów, gdy pracował jako nauczyciel w prowincjonalnej szkole, co mijało się z jego marzeniami objęcia dyrektorskiego stanowiska w szkole miejskiej. Lata stalinizmu, nieustannej podejrzliwości i represji, werbowanie przez czekistów na agentów służb bezpieczeństwa niemalże co drugiego mieszkańca Związku Radzieckiego, wszystko to, połączone z sarkazmem i otoczone aurą humoru, jak i tragizmu, zawarte zostało w opowiadaniach Okudżawy.

Wydanie z roku 1992 – Klub interesującej książki.