Lem to ciągle mój ulubiony pisarz, a "Niezwyciężony" jest nalepszym z jego opowiadań. Lem posiadł (i zaprezentował tu) niepowtarzalną umiejętność opisywania zdarzeń, których ze zrozumiałych względów nie mógł widzieć, w sposób wspaniale realistyczny. Robi to tak niesamowicie, że podejrzewam, że on też jest z kosmosu. Czyta się to jak relację sprawozdawcy z wczorajszego meczu, gdzie nikt nie wątpi w opisywane fakty, bo sam widział to wczoraj w telewizji.

Drugą cechą jego pisarstwa, dobrze widoczną także tutaj, jest wspaniały sposób poruszania się w świecie techniki. W całym opowiadaniu, nawet z perspektywy tylu lat, nie otarł się o śmieszność - niestety, tak częstą w literaturze s.f.

Sprawą ostatnią, ale nie najmniej ważną, jest jego przenikliwość umysłu w sferze opisywania prawdziwych problemów ludzkiego gatunku. Tutaj jest to, niedoświadczony jeszcze przez ludzkość, problem zrozumienia konieczności wycofania się, rezygnacji z przyjętego kierunku. Nie musi to być porażka, może to być przejaw rozumu.