Rodzice Pawła wyjeżdżają na urlop. Hiszpania, Baleary, całe ciepło migocze obietnicą niespodzianki, czegoś lepszego. Wyjechali, koniec, spokój, w końcu nie ma nerwowego pakowania, pośpiechu, spokój i jedynie babcia krzątająca się po domu. Urlop mija... już minął. Rodziców nie ma. Nie ma. I - jak się okazuje - nie będzie. Złoty piasek i fiesta okazały się bardziej kuszące od szarej Polski, szarego miasta w szarym kraju, szarego bloku w szarym mieście i szarego mieszkania. I dziecka samotnego w tym mieszkaniu. Które nie może, nie chce uwierzyć w decyzję rodziców. Babka nie pociesza, płacze i oskarża. Ojca, matkę, los. To drażni. Paweł się z tym nie godzi. Następują kłótnie, coraz częstsze, zawsze zakończone płaczem babki i litanią. Rozdarty nastolatek próbuje sobie poradzić z problemem. Czeka na lotnisku. Zna rozkład wszystkich samolotów.
Nie ma pieniędzy. Próbuje zarabiać zbierając makulaturę. Babka nie rozumiejąca niczego wyrzuca wszystko do śmieci.

Brent buntuje się. Nie ma zamiaru żyć z babką. Ucieka, poznaje Policyjną Izbę Dziecka, altankę na działkach, lotników, całą paletę "młodych gniewnych", ten dziecięcy margines społeczeństwa, gdzie żyje się z kradzieży, z bójek. Gdzie miasto jest podzielone na sektory i nikt nie ma prawa zbierać czegokolwiek, co nadaje się do sprzedaży, jeśli leży nie w jego sektorze.

Ludzka życzliwość i ludzka złośliwość. Bezradność i zaradność. Wszystko to miesza się ze sobą, plącze, nadchodzi nieoczekiwanie, bo to przecież nie pora, nie czas, by życie od tej strony poznawać.
A na dnie serca, wciąż i wciąż, mimo wszystko i na przekór wszystkiemu tli się nadzieja, że któregoś dnia wyląduje samolot...