Każdy, kto trochę czyta kryminały, jest przyzwyczajony do wręcz stereotypowego wizerunku detektywa. Zgodnie z tym założeniem powinien być w średnim lub starszym wieku, bardzo inteligentny, o nienagannym stylu życia, zachowania itp., cieszący się poważaniem i szacunkiem ludzi, z którymi się spotyka...

Eduardo Mendoza z wdziękiem obala całkowicie ten pogląd. Jego bohater w czasie wolnym od pracy (rozwiązywania kolejnych zagadek) siedzi w szpitalu psychiatrycznym i odbywa leczenie, na razie niezbyt skuteczne, bo wciąż nie jest uznawany za wyleczonego. Jego pojawieniu się zawsze towarzyszą nieprzewidziane komplikacje. Do jego stylu życia na wolności można mieć dużo obiekcji, ale to wszystko udaje mu się nadrobić poczuciem humoru i pomysłowością pozwalającą na wyjście z każdej opresji...