Autor stawia sobie za cel przedstawienie w krótkim opisie najciekawszych polityków XX wieku. Przy każdym nazwisku znajdziemy lakoniczną notkę biograficzną oraz to, co o danym polityku sądzi pan Stomma. Mniej więcej połowa osób została też przedstawiona na ilustracjach Antoniego Chodorowskiego. Połowa - ponieważ rysownik zmarł nie dokończywszy dzieła. Wielka szkoda, jako że część merytoryczna jest kiepska, natomiast oprawa graficzna nie budzi zastrzeżeń.

W ogóle książka, po której spodziewać można się było czegoś o niebo lepszego. To, w jaki sposób autor opisuje polityków, jest (powiedzmy delikatnie) kontrowersyjne. Mówiąc krótko: SLD jest super (zwłaszcza Oleksy), Solidarność jest zła, sanacja była okropna, Gierek był ble, a Jaruzelski cacy. Mocno to subiektywne, ale autor zastrzega, że to jego własne podejście i nikt nie musi się z nim zgadzać. Prawda. Jego prawo.

Nic jednak nie tłumaczy powstania tej książki. Nie jest ona zabawna, nie jest mądra, nie jast na serio ani z przymrużeniem oka. Jest nijaka. Miałaby sens, gdyby w Polsce było wielu miłośników pana Ludwika Stommy, którzy chcieliby znać jego poglądy na temat postaci ze świata polskiej polityki. Z tego co wiem, takich osób nie jest zbyt wiele. O ile w ogóle takie istnieją. Skoro autor wiedział, że takich osób jest niewiele, mógł pójść dwutorowo. Napisać książkę zawierającą ciekawostki i anegdoty na temat polityków (byłaby chociaż śmieszna) lub napisać pracę naukową, gdzie by przedstawiał ich w sposób bezstronny (byłaby chociaż pouczająca). A tak mamy nieudany "Alfabet Urbana".

Odradzam.