Książka opisuje losy rabbiego Nikodema, członka Sanhedrynu, który idąc śladami Chrystusa, patrząc na Jego cuda i czyny, rozmawiając z Nim, odrzuca suchą literę Prawa i przyjmuje Jego naukę.

"Listy Nikodema" pisane były w latach 1948-1951, przy łóżku umierającej na nieuleczalną chorobę córeczki pisarza, Elżuni. Książka ciągle znajduje nowych czytelników, jest poszukiwana, potrzebna. Co jest tajemnicą tej popularności? Powieść jest rodzajem komentarza ewangelicznego. Z codziennych spotkań z Ewangelią powstawały praktyczne komentarze, będące wytknięciem sobie lini postępowania. To życie Ewangelią nauczyło Dobraczyńskiego szukania wyjaśnienia dla każdej sytuacji życiowej w słowach Jezusa. Każdy człowiek stoi wobec czegoś tajemniczego, a dla jego życia rozstrzygającego. To sprawia, że sięga chętnie po "Listy Nikodema". Autor dzieli się z nim swymi odkryciami, pokazuje, na jakiej drodze można spotkać Chrystusa.

[PAX, 1986]