Nigdy wcześniej książek Dukaja nie czytałem, tak więc zaczynając się wgryzać w "Niedoskonałość", miałem mieszane uczucia. Dziwny język, niezrozumiałe zwroty i pojęcia... Ale gdy się już wczytałem, ugryzłem fabułę... Cóż, wielkie brawa dla Dukaja. Książka może i ciężka w zrozumieniu, ale za to ile satysfakcji z przeczytania. Czytasz książkę wieczorem, a rano jedziesz tramwajem i MYŚLISZ O NIEJ, o tym, co przeczytałeś, starasz się zrozumieć (co to jest inf, cesarz, inkluzja...) - a gdy już zrozumiesz, to masz tę chorą satysfakcję, że razem z głównym bohaterem, Adamem Zamoyskim, przesunąłeś się trochę do góry na krzywej rozwoju homo sapiens. Ewoluowałeś.

Początek trylogii stawiającej człowieka przyszłości na samym dole drabiny ewolucji, w świecie istot, dla których jest on pod względem intelektualnym tym, czym dla nas pantofelek pod mikroskopem - dalekim przodkiem, do bólu nudnym i przewidywalnym. W tymże świecie zastanawiamy się wspólnie z Adamem Zamoyskim (głównym bohaterem) nad tym, czym jest człowiek, czy dalsza ewolucja ludzkości (przesuwanie się w górę krzywej progresu) grozi utratą człowieczeństwa, tożsamości? Bo jak tu mówić o charakterze, płci czy osobowości istot, które mogą zmieniać te cechy wedle własnych zachcianek i potrzeb, dowolnie je modyfikując. Czym więc jest uczucie, jeżeli to tylko ciąg impulsów elektrochemicznych w mózgu? Czy człowiek ma jakikolwiek wybór, będąc jedynie sumą określających go praw fizycznych i zdarzeń, które przeżył?

Pytania dodające smaczku (ale tylko dla tych, co lubią się nad nimi zastanawiać) tej naprawdę dobrej powieści SF.

Dukaj pytaniami o absolut (inkluzja ultymatywna - byt doskonały, nieosiągnięty(?) szczyt każdej ewolucji we wszechświecie) zręcznie wplótł w "Niedoskonałość" elementy metafizyki, tworząc z nich integralne części fabuły; tym samym przeniósł klasyczną SF w nowy wymiar.