Do większości bestsellerów podchodzę z odrobiną przekory, pałając niechęcią w momencie ich promocji, choć bywa, że daję się ponieść "fali" w wyjątkowych przypadkach polecenia danego tytułu przez przyjaciół. "Nigdy w życiu" odczekała jednak swoje, w związku z czym w momencie sięgnięcia po nią nie byłam już atakowana ze wszystkich możliwych stron "achami i ochami", co pozwala, moim zdaniem, o wiele bardziej obiektywnie ocenić książkę.

Zostałam wprowadzona w świat kobiety w średnim wieku, o nawykach nie ujarzmionych (jakże bliskie to moim własnym), totalnym braku zmysłu ogranizacji (to już prawie ja) i olbrzymim sercu, które nieustannie dzieli wśród bliskich (przez skromność...:) ). Judyta ma jeszcze domek na wsi (zawsze chciałam!), ogród pełen kwiecia (oj, jak ja chciałabym mieć taki ogród), koty i psa (mój też mi właził do łóżka), przyjaciółkę płot w płot (nie jak moje, na drugim końcu Polski albo świata) i życie serwujące sytuacje, które "normalnym ludziom" z jakiegoś niewyjaśnionego powodu się nie zdarzają (nie jestem sama!).

Polubiłam bardzo tę atmosferę ciepła i miłości, małych smutkłów i radości. Nie wiem czemu, kiedy o niej myślę, wyobrażam sobie kolor żółty. Takie wrażenie na mnie ta książka wywarła, czego i wam życzę:)