Nie jest łatwo ująć w słowa wszystkie wrażenia, jakie wywarła na mnie ta niewielka książeczka. Od czego zacząć? Co szczególnie podkreślić? Już od 20. minut siedzę przed pustą kartką. Kilkanaście pierwszych zdań tej recenzji skończyło już w koszu. Teraz kończę pierwszy akapit, a ciągle nie napisałam o niej nic konkretnego.

Biorę się jednak w ryzy i postaram się przejść do meritum.

On - wzięty pisarz kryminałów, przystojny mężczyzna, inteligentny, marzenie tysiąca kobiet.
Ona - atrakcyjna kobieta do szaleństwa w nim zakochana.
Od 15. lat są szczęśliwym małżeństwem. Ale czy naprawdę i do końca szczęśliwym?

Niefortunny wypadek staje się przełomem w ich życiu. Jest impulsem, który powoduje upadek na pierwszy rzut oka niewidocznej bariery emocjonalnej, jaka przez te wszystkie lata urosła miedzy nimi. Powoduje uwolnienie podejrzeń, lęków i obaw, wszystkich małych zbrodni ich małżeństwa.

Ona przywozi go ze szpitala. On w wyniku wypadku stracił pamięć. Jak do tego doszło? Co naprawdę wydarzyło się w ich mieszkaniu? Te słowa brzmią jak wyjęte z kryminału jego autorstwa, prawda? I właśnie jeden z jego kryminałów, „Małe zbrodnie małżeńskie”, jego ulubiony, ten, którego ona najbardziej nie lubiła, jest kluczem do przepaści, jaka między nimi powstała, i do tragedii, jaka się pomiędzy nimi rozegrała.

Czy sobie wybaczą? Czy na nowo rozpalą swoją miłość? A może on odejdzie? A może ona?

Przeczytałam gdzieś opinię, że w tej książce nic się nie dzieje. Tak mogłoby się wydawać, bo stanowi ona tylko i wyłącznie rozmowę tych dwojga ludzi. Ale jakże znaczącą rozmowę.