Jest to autobiograficzna opowieść o życiu Marie Balter. Opowiada ona o dwudziestu latach spędzonych w szpitalu psychiatrycznym oraz o powrocie do rzeczywistości.

Marie jako pięcioletnia dziewczynka zostaje zabrana od swojej matki alkoholiczki i zaadoptowana przez rodzinę Bartellich. Zmieniają jej oni imię (początkowo nazywała się Pat). Życie w tej rodzinie jest dla Marie bardzo trudne. Ojciec nie pozwala jej okazywać swoich uczuć, matka przestrzega przed chłopakami i w ogóle rówieśnikami. Następnie trafia do domu Świętej Teresy, gdzie czuje się bardzo dobrze. Potem trafia do pierwszego szpitala psychiatrycznego i później wraca do szpitali parokrotnie. W szpitalach Marie czuje się dobrze i cieszy się, że ktokolwiek się o nią troszczy. Przez bardzo długi czas nie potrafi sobie poradzić w normalnym świecie. Wreszcie jednak udaje jej się wyjść z choroby psychicznej i pójść nową ścieżką życiową. Kończy studia i rozpoczyna pracę zawodową na rzecz ludzi chorych psychicznie.

To naprawdę wspaniała książka. Pokazuje, że zawsze jest jakieś wyjście, nawet z beznadziejnej sytuacji, trzeba mieć tylko wystarczająco dużo siły w sobie. Książka ta pokazuje, w jaki sposób środowisko domowe, rodzinne może sprawić, że zupełnie normalne dziecko zapada na chorobę psychiczną. Jak izolowanie dziecka od rówieśników i nadmierne chronienie może sprawić, że dziecko ucieka w swój własny wewnętrzny świat, z którego potem jest bardzo trudno wrócić do rzeczywistości. Naprawdę gorąco polecam tę książkę.