"(...) Nie jestem przystojny, nie jestem interesujący, nie jestem zdolny. Nie jestem nawet bogaty. Ale ofiaruję Ci, Lise, wszystko, co mam, aż do ostatniej kropli krwi, aż do ostatniej łzy, wszystko. Wierz mi, to więcej niż może Ci ofiarować jakikolwiek geniusz, bo geniusz musi wiele zatrzymywać dla siebie, toteż nie może Ci dać siebie całego, tak jak ja. Nawet jeśli sam nie zyskam szczęścia, uczynię z pewnością wszystko, żebyś Ty była szczęśliwa. Chciałbym, żebyś pisała wiersze. Chciałbym, żebyś się nadal zajmowała psychoterapią, na której zbytnio się nie znam, chociaż kwestionuję przydatność tego, co zdołam z niej zrozumieć. A propos, przesyłam Ci osobną pocztą broszurę opublikowaną w Pradze przez mojego przyjaciela, profesora Chateau, który błyskotliwie obala teorię Twojego doktora Halpa, jakoby narodziny były aktem samobójstwa ze strony niemowlęcia. Pozwoliłem sobie poprawić oczywisty błąd drukarski na str.48 znakomitego artykułu Chateau (...)" [Państwowy Instytut Wydawniczy 1987, str.156]

Pozwoliłam sobie przytoczyć fragment listu, który profesor Pnin wysłał do swojej ukochanej. Fragment ten całkowicie oddaje to, jaki jest Pnin - bezgranicznie oddany, a jednocześnie nie umiejący się wyzbyć (nawet w liście miłosnym)swojego "profesorskiego skrzywienia".

Timofiej Pnin jest osobą niewątpliwie uroczą - wiecznie roztargniony, pogrążony we własnych myślach, wspomnieniach, a jednocześnie postępujący według stałych schematów. Wydaje mi się, że nie sposób go nie polubić...

Książkę Nabokova czyta się bardzo dobrze. Nie brakuje w niej wyczerpujących, a zarazem bardzo ciekawych opisów. Po lekturze warto zapoznać się z posłowiem Leszka Engelkinga, które zgłębia przewrotność narratorską Nabokova i pozwala lepiej zrozumieć utwór.

POLECAM!!!!