Rodzina Delaneyów jest wspaniała - wszyscy o tym wiedzą. Głowa, pan Delaney, jest znanym śpiewakiem, który u wszystkich budzi zachwyt swoim głosem. Szyja - pani Delaney - jest kobietą wyniosłą i elegancką, a także cudownie utalentowaną tancerką. Każde z nich ma po jednym nieślubnym dziecku sprzed zawarcia małżeństwa, a ten dziwny układ pieczętuje ich najmłodsza, wspólna już córeczka.

Dobrze im się powodzi, obracają się w eleganckim towrzystwie. Jeżdżą do Paryża na koncerty, a w Londynie chodzą na proszone kolacje w gronie elity. Trójka dzieci jest więc przyzwyczajona do luksusowego życia, życia na koszt innych. Są zawsze razem - dwie dziewczynki i chlopiec. Ich charaktery ustawione są na zasadzie kontrastu - pewna siebie przywódczyni, spokojny, utalentowany obserwator i nieśmiała mała beksa. I w ten właśnie sposób dorastają - uczą się, jak wykorzystywać okazję, by nie zhańbić się trudną pracą, jak ranić innych i wygrywać. Na każdej stronie da się wyczuć, co sądzi o postaciach autorka - nazywa ich potajemnie pasożytami (co zaznaczone jest na samym początku książki, gdzie znajdujemy hasło z Encyclopedii Brittaniki "pasożyt").

Ale życie nie jest takie proste. Po przedwczesnej śmierci pani Delaney, tylko najmłodsza córka zostaje przy ojcu - jej przyrodnie rodzeństwo wyjeżdża, by korzystać z życia i robić karierę; by żyć tak, jak ich nauczono - unikać ciężaru w postaci opieki nad ojcem. Lata płyną, a "dzieci", które dobiegają już średniego wieku, spostrzegają, że świat wcale nie pada im do stóp. I muszą dokonać wnikliwej retrospekcji, by określić, jakie było ich życie.

Książka należy do tych mniej udanych powieści Daphne du Maurier, może dlatego, że pozbawiona jest dreszczyka strachu i niepokoju, tak typowego dla autorki. Mimo wszystko jednak posiada ten specyficzny, chłodny i senny urok właściwy tylko du Maurier, który sprawia, że książka nie jest zwykłą rodzinną sagą. I mimo że czasem popada w nudę, po skończeniu lektury osiąga się nastrój spełnienia, jakiejś głębszej wiedzy, którą ta książka przekazała.