„Folwark zwierzęcy” jest fascynującą, karykaturalną powieścią bezlitośnie ukazującą wiele ludzkich błędów i słabości.

Bohaterami tej książki są zwierzęta żyjące w XX wieku na jednym z angielskich folwarków. Głównym ich problemem jest brak pokory i bunt w stosunku do ludzi. Podstępem pozbywają się właściciela Folwarku Dworskiego, postanawiają samodzielnie zaopiekować się swoim miejscem pobytu i indywidualnie o siebie zadbać.

Przewodnictwo i władzę po panu Jonesie obejmują świnie. Tworzą własny system polityczny, a n i m a l i z m, i postanawiają go przestrzegać, a także skłaniają inne zwierzęta do podporządkowania się mu. Animalizm rządzi się własnymi prawami, świnie układają siedem przykazań, siedem świętych zdań, które stają się dla zwierząt najważniejszymi wskazówkami odnośnie ich życia. Wśród zwierząt następuje totalna reforma – uczą się czytać, a później nawet pisać i mówić.

Pomiędzy przewodzącymi świniami dochodzi do zamieszek. W efekcie na Folwarku pozostaje już tylko jeden władca – Napoleon (jednoznacznie widzę tu aluzję do nazwiska słynnego wodza Napoleona Bonaparte).

Zwierzęta początkowo radzą sobie doskonale. Jednakże prędko stają się ofiarami władzy totalitarnej Napoleona, początkowe obietnice zmieniają się w marzenia, które bardzo trudno będzie zrealizować.

Z czasem zwierzęta stają się bardzo podobne, wręcz zbyt podobne do ludzi. Kreując postaci mieszkańców Folwarku Zwierzęcego, Orwell pokazuje wszystkie ludzkie słabości, które jak nas gubią, tak zgubiły świnie oraz inne folwarczne zwierzęta.

„Folwark Zwierzęcy” jest niewątpliwie w pewnych aspektach uroczą, ale i jakże mądrą książką. Cenię Orwella za to, że potrafił skłonić mnie do przemyśleń bez zbędnego wysiłku, opisując po prostu realia własnego życia.