Paryż końca XX wieku. Klimat dekadencji lub, mówiąc językiem bardziej współczesnym, postmodernizmu. Atrakcją kabaretu staje się kobieta, której atutem na scenie są dziewictwo i fizyczna anomalia.

Beba Mazeppo przyciąga zarówno poetę, jak i rewolucyjnego (czytaj: postmodernistyczngo) artystę malarza. Atmosfera jak przed końcem świata. Ratunek przynosi miłość czy, jak kto woli, banał normalności.

[WAB, 1999]