Mimo iż moja fascynacja tym nurtem filozofi minęła już jakiś czas temu, to jednak "Aforyzmy o mądrości życia" są w pewnym sensie książką wyjątkową dla mnie. Schopenhauer kreśli w niej specyficznie pojmowaną stoicko-determnistyczną koncepcję etyki, przyprawioną w jakimś stopniu słynną nutką dekadencji i melancholii, w której takie hasła jak rezygnacja, samotność, elitarność czy wręcz pewnien rygoryzm (spod znaku Kanta) zajmują centralne miejsce.

Niemiecki myśliciel proponuje nam prostą drogę przez życie, która unika wszelakich wybojów i zakrętów, starając się ograniczyć do minimum wszelakie ryzyko związane z chybionymi wyborami życiowymi. Ta wręcz kipiąca od indywidualizmu etyka zaleca nam przejście tej drogi w sposób nieugięty i nieustępliwy, bez zważania na wszelakich innych podróżnych, którzy szydzącym głosem namawiają nas do zmiany swoich planów. Współczesny człowiek może zdobyć się jedynie na heroiczną i samotną wędrówkę poprzez wszelakie trudy i znoje swego życia, na czele z hedonistycznymi pokusami i wszechpotężną głupotą człowieka masowego, którym musi powiedzieć stanowcze "nie". Schopenhauer poprzez ogromną ilość maksym i sentencji, które tworzą pewną spójną całość, przedstawia swoją koncepcje uregulowania relacji człowieka ze światem, a zwłaszcza z drugą osobą. Radzi nam nic więcej, jak tylko pewną wstrzemięźliwość i ostrożność w kontaktach z innymi, bowiem zazwyczaj są one tylko przyczyną bólu. Spokojne życie na uboczu, całkowicie oddane kontemplacji i spędzone w wirze rozkoszy umysłowych to ideał, do którego stara się dążyć schopenhauerowski wyznawca.

Mimo iż ta książka, pisana dawno temu, może być w dużym stopniu "nieaktualna" dla współczesnego człowieka, dla którego wartości hołubione przez niemieckiego idealistę są całkowicie nieadekwatne do XXI wieku, to jednak warto się z nią zapoznać, a może nawet nieco się nauczyć od tego wielkiego apologety specyficznej etyki.

Myślę, że ta piękna i mądra książka powinna stać się obowiązkową lekturą dla każdego poszukującego swojego miejsca w świecie...