Jest to zbiór opowiadań odnalezionych po śmierci autorki, wydanych po raz pierwszy w 1993 roku. Czytając je jednak nie mogłam się oprzeć myśli, że opowiadaniom tym najlepiej by zrobiło, gdyby pozostały w zapomnieniu na zawsze.

Sentymentalne – to za mało powiedziane. Powiedzmy raczej naiwne, nieprawdopodobne, banalne i schematyczne, a będziemy bliżej prawdy. Do tego jeszcze napisane rozwlekłym, pełnym zachwytów i wykrzykników językiem. Nie polecam nikomu; mogą co najwyżej zniechęcić czytelników do twórczości Lucy Maud Montgomery.