Z powodu wiedzy zdobytej na lekcjach histori Piotr I był dla mnie zawsze wielkim reformatorem, potężnym i mądrym carem, który z zacofanej technologicznie i gospodarczo Rosji zrobił nowoczesne i sprawnie zarządzane państwo. Po lekturze powieści Aleksieja Tołstoja moje spojrzenie na cara Piotra uległo znaczącej zmianie.
O ile do tej pory ten wielki reformator kojarzył mi się zawsze z ludźmi, którzy młodość spędzili na nauce i studiach, aby następnie resztę życia poświęcić ciężkiej pracy, tak teraz wydaje mi się on jedną z barwniejszych historycznych postaci.

Powieść Aleksego Tołstoja prowadzi nas przez życie Piotra Pierwszego od samych jego narodzin. Mamy okazję dowiedzieć się, jak wyglądało jego dzieciństwo, spędzone w cieniu ciągłego zagrożenia życia ze strony zamachowców; jak wyglądała szalejąca młodość spędzona na ciągłych hulankach (z których co ciekawsze kończyły się np. napompowaniem szlachcica jak żaby przy użyciu miecha kowalskiego) i jak później zamieniła się w mądrość i zuchwałość człowieka dojrzałego, który walczył i zwyciężał w największych bitwach tamtej epoki a swój kraj przekształcił według najlepszych światowych wzorców.

Na tle wydarzeń związanych z życiem Piotra mamy okazję dowiedzieć się, jak wyglądała Rosja tamtej epoki. Jest to obraz niesamowicie barwny i różnorodny. Spotkamy tu olbrzymią ilość zdarzeń zaskakujących a czasem wprost absurdalnych dla współczesnego czytelnika, z których wyłania się obraz Rosji potężnej, surowej, lecz jednocześnie pijanej i szalonej.

Powieść, którą zasłonił trochę cień pozostałych powieści Tołstoja, jest warta przeczytania dla samej przyjemności przeniesienia się do tej niesamowitej krainy, jaką była Rosja za czasów pierwszego Piotra.