Od razu widać, że "Dobrego omenu" nie mogła napisać jedna osoba, bo dawka humoru w nim zawarta jest naprawdę piorunująca. Poza tym, postacie wydają mi się trochę (niedużo, ale jednak zauważalnie) inteligentniejsze niż te ze "Świata Dysku". Sposób, w jaki autorzy widzą świat, jest zgodnie z moimi oczekiwaniami maksymalnie zwariowany, a najbardziej bawi fakt, że ich spostrzeżenia są aż do bólu trafne. Wnikliwe obserwacje, filozoficzne podejście do spraw najmniej poważnych (czytaj: najmniej się do tego nadających) i na odwrót oraz świetnie opisane charaktery postaci (zwłaszcza Motocyklistów Apokalipsy) to trzy powody, dla których warto to przeczytać.

Minusem za to jest mnóstwo objaśnień, które występują średnio co dwie, trzy strony i odrywają trochę od głównego wątku. Mimo to nie polecam ich pomijania, a książka jest naprawdę niezła!