Hrabal sam mówi, że książkę tę można rozpatrywać na różnych płaszczyznach... i tak jest w istocie. Opisuje ludzką indywidualność, umiłowanie tradycji, przeszłości, która była bardziej bliska, nie zmechanizowana... w której było miejsce na uczucia.

Nie mogłam przy niej płakać, bo byłam w miejscu publicznym, a ludzie mają wszystkożerne oczy... ale we mnie płakało wiele... nad losem ludzi, nad ulotnością życia, nad światem, który zmusza, by nie oglądać się wstecz...

Książka, obok której nie można przejść obojętnie...