Kiedy czytałam tę książkę, miałam chyba 15 lat. Chłonęłam ją z wielkim zaangażowaniem. I... bałam się, jak cholera! Mistrz po raz kolejny niebezpiecznie dryfuje pomiędzy tym, co realne i prawdopodobne, a tym, co senne, abstrakcyjne i nieprzeniknione. A z każdą chwilą bardziej mroczne i przerażające.

Kobieta, doświadczająca przemocy psychicznej i fizycznej (gwałt rakietą tenisową - a bleh...) ze strony męża-brutala, nawiasem mówiąc: policjanta, nigdy już nie wyzwoli się z duszących pęt, które zarzucił na jej duszę. King stawia przed nami te tak charakterystyczne dla niego pytania: czy możliwe jest, aby jeden, i do tego tak zły człowiek rządził światem niewinnej istoty niczym jakiś bóg? Czy świat marzeń, ucieczki, z którym należy utożsamić 'świat obrazu', na pewno stanowi drogę dobra i spokoju?

Każdy sam musi zmierzyć się ze swoim ciemnym Ja oraz z Tym, do którego aż nadto pasuje maska byka...

PS. Kiedy czytałam tę książkę, wynosiłam ją na noc z pokoju...