Polski czytelnik powinien coś z Chmielewskiej przeczytać choćby po to, aby wiedzieć, czy tak płodna i popularna autorka podoba mu się, czy nie. Takim mniej więcej rozumowaniem się kierowałem, biorąc Lesia do ręki. Niestety, styl pisania pani Chmielewskiej jast dla mnie tak manieryczny, że po prostu przeczołgiwałem sie przez kolejne strony jak zmęczony galernik. Nic mnie nie śmieszyło ani nie zmuszało do refleksji, przyjemności z czytania też nie miałem żadnej. Utrudzony czytaniem, jedyne chwile pocieszenia znajdowałem w krótkich drzemkach wymuszonych lekturą. Przygody Lesia są tak głupie i nieprawdopodobne, że mogą zachwycić głównie bujające w chmurach licealistki.