Jestem z bloków i wcale się nie wstydzę, choć pewna piosenkarka miała dziennikarzowi za złe, że ujawnił jej blokowe mieszkanie. A ja po prostu wiem, że tak zwany dobry adres to człowiek, nie ulica.

Dorota Terakowska pisze:

- o tym, że lepiej jest być innym niż wszyscy,
- o dobrych i złych bajkach,
- o skutkach niepamiętania o tradycji pustego talerza dla niespodziewanego gościa wigilijnego,
- o testach na człowieczeństwo,
- o domowych gospodyniach i telewizyjnych reklamach,
- o niedorzecznych radach rodziców, które mogą okazać się dla dzieci zbawienne:
Moje dwie córki nauczyłam między innymi mocnego uścisku dłoni. Podawajcie rękę do powitania ze stanowczą energią, a nie jak zdechłego karpia, powtarzałam cierpliwie przy kolejnych, nieudanych próbach, a one wrzeszczały: "A czy to ważne?!", "Co ty z tą ręką...!" Dziś, już przy powitaniu, wielu mężczyzn mówi im z zaciekawieniem: "Pani to musi mieć charakter. Co za siłą w tej drobnej dłoni...". No i o to chodzi. O kretyński, z pozoru mało praktyczny dar. Pamiętajcie.

Dorota Terakowska pokazuje świat - ten bliski, znany z naszych mieszkań, podwórka, klatki schodowej, a także ten daleki, który poznajemy ze szklanego ekranu. Krytykuje, wzrusza, bawi. Z kart felietonów wyłania się obraz pisarki, jaką znamy - matki, artystki, jak zwykle niepokornej, trochę złośliwej, bezlitosnej dla ludzkiej głupoty i hipokryzji, ale przede wszystkim - obdarzonej niezwykłym zmysłem obserwacji naszego "tu i teraz" oraz poczuciem humoru. Dotyka spraw, które są bliskie nam wszystkim. Przekonuje, że nie warto życia rozmieniać na drobne - bo jest na to zbyt krótkie.

Przepis na dobry felieton:

1 łyżeczka przenikliwości
szczypta humoru
porcja bezpośredniego języka
pół szklanki życzliwości
nie dodawać pokory!
przyprawić na ostro!

Efekt:

Niezwykłe felietony Doroty Terakowskiej, pełne ciepła i życiowej mądrości.

Podawać natychmiast!

[Wydawnictwo Literackie, Kraków 2004, wydanie I,
format 123 × 197 mm, stron 64, ISBN 83-08-03620-1]