Niezwykle trafna i przenikliwa próba opisu zapomnianej i niechcianej części Europy, każdego odbiorcę zaskoczy niesamowitym wręcz wyczuciem innych czasoprzestrzeni. Czasoprzestrzeni dyktowanych nie przez dyszący żądzą sukcesu i bycia styl zachodni, lecz ten drugi, niemodny dzisiaj i nie na topie styl włóczęgi, człowieka nie-sukcesu, przegranego(?) - według, oczywiście, przyjętych współczesnych standardów.

W dzisiejszych zwariowanych czasach Stasiuk odkrywa przed czytelnikiem obszary Europy, gdzie czas się nie zatrzymał, ale płynie, wydawać by się mogło, zupełnie inaczej, pełniej, dojrzalej i szczerzej. Każdy, kto dostrzega idiotyzmy i absurdy współczesnego świata, powinien sięgnąć po tę niezwykłą, na poły, wydawać by się mogło, magiczną próbę opisu gorszych miejsc i ludzi w lepszym świecie. Autor ironicznie dostrzega ten dysonans, lecz odkrywane przez niego krainy żyją własnym życiem i, chce się powiedzieć, w d*** mają cały ten syf, który przypiął im łatkę gorszych. Ukazuje niezwykłą rzecz - biedne dla nas, zacofane regiony, gdzie diabeł mówi dobranoc, świetnie sobie radzą bez naszego pozwolenia. Mają swój świat; tak inny, ale na pewno nie gorszy. Lepszy? Tak, szczerszy. Po prostu normalny. Gdzie duma, moralność, etyka są wciąż ważne, gdzie prawda jest relatywna (wszędzie jest), ale nie zdegradowana do budzącej śmieszność deformacji osobowości.

Książka ta to bunt, bunt przeciw naszej idiotycznej rzeczywistosci. Stasiuk mówi, że jeszcze możemy uratować z nas to, co naprawdę ważne. Podobnie jak bohaterka "Małża", nie godzi się być. Szuka i znajduje prawdę o prawdziwej istocie bytu. A udaje mu się to w zapomnianej i uznanej za gorszą części świata.

Obowiązkowa lektura dla tych, co są zmęczeni po prostu byciem.