W "Granicy sokoła", podobnie jak w "Nawiało nam burzę", opisany jest kres naszych Kresów. Barwny i unikalny obraz życia przedwojennych Hadyńkowiec czy Czortkowa, tego niepowtarzalnego galicyjskiego tygla wielu narodowości, którego spokojny byt przerywa wojna. Autor odtwarza mało znane fragmenty naszej historii. Obronę granicy na Zbruczu w 1939, antysowieckie powstanie w Czortkowie, wprowadzanie nowego ładu w środowiskach twórczych Lwowa. Rejestruje ostatnie chwile potomków wielkich rodów: Szeptyckich, Lanckorońskich, Bielskich, którzy często ratowali swe życie ucieczką na chłopskim wozie. Granica przesuwa się nad Odrę i Bug. Strzeże jej teraz dzielnie przed naszymi sojusznikami jeden z bohaterów książki, a metody zastosowane po raz pierwszy we Lwowie towarzyszą nam przez cały okres PRL. Świadczy o tym choćby opisane przez Autora zebranie Związku Literatów, które poprzedziło Marzec 1968. Od nowej granicy strachu trudno uciec. Nawet nad Niagarą cień Sokoła Kaukazu unosi się w powietrzu i prześladuje bohaterów. Książka uświadamia nam z wielką siłą, że Zbrucz to współczesny Rubikon. Jego przekroczenie w 1939 roku przez Armię Czerwoną rozpoczęło nową erę, która trwa do dziś.